v Voetballen

Wij hadden het geluk dat we aan de overzijde van de straat een breed gazon hadden. Breed genoeg in ieder geval om er te kunnen voetballen. Het besloeg de lengte van een heel huizenblok, dus wat we in de breedte te kort kwamen hadden we er in de lengte ruimschoots bij. Het kon ook gebeuren dat je tijdens een wedstrijd twee of drie keer van “elftal” moest wisselen, want de partijen moesten natuurlijk wel ongeveer even sterk blijven. Zijlijnen hadden we niet, dus als het zo uitkwam gingen we gewoon over de straat verder, desnoods achter het heggetje en over de stoep. En je holde je te barste van de ene naar de andere kant, want iedereen wou zelf een goal maken. Wat je aan techniek te kort kwam deed je er aan hard schoppen bij. Het gevolg was dat er vooral aan ieder eind van het huizenblok waar de goal was, nogal eens een ruit sneuvelde. Dan stond de bewoner even later bij ons aan de deur om te vragen of vader er een nieuwe ruit in kon zetten. Wie hem ingeschopt had deed er niet toe, vader was schilder geweest en kon dus ruiten zetten. Klaar af. Bovendien was hij goedkoper dan een schildersbedrijf. Het gebeurde ooit wel twee of drie keer in de week. Vaak hadden ze zelf een ruit bij zich die dan nog op maat gesneden moest worden, maar dikwijls moest hij ze ook nog zelf gaan halen. Totdat er een vlooienmarkt kwam op het marktplein. 
Vader ging er heen en kocht er alle schilderijen op.
Hij haalde thuis het glas er uit en wij mochten de schilderijen weer terug brengen naar de markt waar ze opnieuw verkocht werden, nu zonder glas. Als er nu iemand kwam voor een kapotte ruit, zette hij hem er niet alleen in maar leverde er ook het glas nog bij. Dat het glas veel dunner was deed er niet toe, morgen lagen ze er waarschijnlijk toch weer uit. Maar ik heb hem nooit meer horen mopperen als er weer eens iemand aan de deur kwam.

ooooooooooooooooooooooooooooooooo

OOOOOOOOOO